سینما ، پناهگاه امنی برای اذهان آشفته است

پیام خبر - سعیدرضا امیرآبادی: سینما، پناهگاه امنی برای اذهان آشفته است. آوردگاهی که می توان در پناه آن همه خبرهای بد را به فراموشی سپرد و دقایقی را درمحضر گرانمایه ژانرها گذراند. اینک، هجدهمین فانوس تابناک هنر در پایتخت فرهنگی ایران جان گرفته و سینما به رویداد اول شیراز بدل شده است. شاید در این مدت بتوان از گزش همه تحریم ها و فسادها و گسترش قلمرو فقر به سوی هنرهفتم گریخت و در ضیافت سیمرغ اسطوره ای، جان دوباره ای پیدا کرد. اینک، هجدهمین جشنواره فیلم فجر شیراز به بزرگ ترین اتفاق شهرراز بدل شده و همه لایه های اجتماعی را در پناه مضامین گرانمایه خود می گیرد. در میان ردیف های سینماست که اختلاف طبقاتی بی معنا می شود و همانند روزموعود، همه به پرده ای واحد چشم می دوزند. به تعبیری، سینمای ایران نجیب ترین سینمای جهان است و با دستیازی به آن، می توان به تفکر درباره خویشتن پرداخت.   به دلیل حال و احوال این روزهای جامعه ایران است که سینمای اجتماعی به ژانر اول فیلم‌سازی این سرزمین بدل شده و مردم فرصتی می یابند تا با تماشای فیلم، رجعتی به خویشتن کنند. با عبور از فیلمفارسی ها و گیشه مداران رادیکال، گروهی با زبان نرم هنر به انتقاد منصفانه از شرایط می پردازند و شماری دیگر، برای مخاطبی که غرقه مشکلات است، سودای جامعه آرمانی را به تصویر می کشند. سینمای اجتماعی ایران فرصتی مهیا می سازد تا مردم از همه دل مردگی ها و روزمرگی رها شوند و در مقام ستاره فیلم قرار بگیرند؛ همان ستاره ای که تمامی کاراکترهای زورمند و ظالم را سزای اعمالشان می رساند و آرامش را برای مردم به ارمغان می آورد. همان ستاره ای که مدعی العموم جناح های سیاسی و صاحبان قدرت است و شجاعانه، رفتارهای ناصواب آنها را با جانبداری از مردم به سرزمین نقد می کشاند. همان ستاره ای که با چاقوی ضامن دار دسته سفیدش در هشتی خانه کاه گلی، انتقام تمامی فلاکت ها و مذلت هایی را که دچار شده از ساقی باز می ستاند و نشئه رضایت می شود. همه این ها گوشه ای از معجزه های پرده هفتم است.   اینک، پایتخت فرهنگی ایران رسالت میزبانی از هجدهمین جشنواره فیلم فجر را بر عهده دارد و مخاطبان فرصتی دارند تا به دور از همه جار و جنجال ها، اندکی نفس بکشند. به همین دلیل، باید در نظر داشت که رسالت برگزاری چنین رویداد پرمایه هنری فقط در انحصار متولیان فرهنگی شهر قرار نمی گیرد و همه دستگاه ها و نهادها وظیفه دارند در زمینه برپایی هرچه بهتر و باشکوه تر بزرگ ترین رویداد سینمایی کشور، در حد بضاعت مشارکت کنند. به ویژه در برهه معاصر که بخش خصوصی نقش پررنگ تری در برگزاری هجدهمین جشنواره دارد و برپایی آن، به نوعی به مردم سپرده شده است.   با در نظر داشتن اینکه سینمای ایران نجیب ترین سینمای جهان است، با در نظر داشتن هجوم گسترده سینمای هنجارگریز زیرزمینی، با در نظر داشتن توانمندی های منحصر به فرد سینما در مقام جهانشمول ترین هنرها، با در نظر داشتن قابلیت های هنر هفتم در رسوخ به ضمیر ناخودآگاه مردم، به طور حتم فصل آن رسیده تا جامعه مدیران، فارغ از تمایلات حزبی و تفکرات سلیقه ای، پای کار آمده و به خدمت رسانی به مردم مشغول شوند.   در این میان، مدیوم های ارتباطی هم نقش بسزایی در پوشش اخبار بزرگ ترین فستیوال فرهنگی شیراز دارند. به طور حتم، جشنواره هجدهم به سان دوره های پیش خالی از اشکال و کاستی نیست و بر روند اجرایی جشنواره، انتقادات برحقی وارد است؛ اما می توان تمام اشکال ها و انتقادات را در قالبی منصفانه و انصاف مدارانه به گوش دست اندرکاران رساند و از کاه نابسامانی ها، کوهی برای تسویه های شخصی و جناحی نساخت. در نظر داشته باشیم که بر کوس رسوایی زدن، همانا ریختن آب به آسیاب جریان هایی است که هر لحظه بر پمپاژ ناامیدی و سیاه نمایی می زنند. به همین دلیل، رسانه ها و همه مدیوم های ارتباطی وظیفه دارند در گسترش فضای نشاط آوری که از دستاوردهای خوشایند هجدهمین جشنواره فیلم فجر شیراز است، بهره برداری کرده و بر روح و جان مردمی که به سوی فقر پرتاب شده اند، اندکی مرهم بگذارند. جامعه ای که تظلم فرهنگی در آن حکمفرمایی کند، نشانی از مدینه فاضله نخواهد داشت، سینما، پناهگاه امنی برای اذهان آشفته است.